Maaike

Maaike werd gevonden op straat en haar vinders besloten haar te helpen. In laten slapen kregen ze niet over hun hart. Maaike was dan ook een hartendief. Zodra ze een hand zag wilde ze graag sabbelen, daarbij luidkeels spinnend. Een teken dat moederpoes waarschijnlijk al vroeg uit haar leven verdwenen was. Maaike lekte urine en omdat de herfst zijn intrede deed zagen haar vinders in dat ze een nieuw plekje moesten zoeken voor haar. Ze brachten haar naar het Katshuisch. Maaike had een open ruggetje en daarom had ze veel moeite met lopen. Dat lopen werd steeds slechter totdat ze echt begon te slepen. De wondjes die ze daardoor kreeg waren moeilijk dicht te krijgen. Daarbij kwam dat als het dicht was, ze ze weer open zou slepen. Dus probeerden we sleepzakken, en andere braces, maar helaas niets waar ze happy bij was. En Maaike was vooral happy als ze buiten kon zijn, lekker struinend door de tuin. Genietend van alles wat ze in de tuin zag. De laatste maanden moest Maaike in het verband en kon ze niet meer doen wat ze het liefst wilde. De eerste weken accepteerde ze dat nog, het gedwongen binnen blijven.. Maar het viel haar steeds zwaarder. Daarbij kregen we de wonden niet dicht. We overwogen amputatie. Maar hoe zou ze dan zich nog voort kunnen bewegen. Het was een risico. We consulteerden verschillende specialisten. Het antwoord was eigenlijk duidelijk. We weten niet wat ze gaat doen als het pootje eraf is, maar zo door blijven gaan had ook geen enkele zin. We amputeerde haar zwakke pootje, maar ze kwam er helaas niet meer goed uit. De amputatiewond wilde niet genezen, ze sleepte hem open, maar ze bleek ook een bacterie te hebben die haar genezing enorm in de weg stond en waar geen antibiotica tegenop gewassen was. We besloten Maaike te laten gaan. Haar genezingsproces duurde nu al zo lang en zo lang kon ze niet in haar geliefde tuin zijn. Kon ze niet doen wat ze zo graag wilde. Het was een van de zwaarste processen in de geschiedenis van het Katshuisch. We blijven Maaike dankbaar voor haar mooie ziel.