In Memoriam

Vincent

Twee weken was ie maar in het Katshuisch. Maar twee weken.
Maar wat een diepe indruk heeft Vincent achtergelaten. Wat een prachtig beestje.
Vanaf dag 1. Het was een kroelkont en een charmeur. Waar ik was, was Vincent. Tot aan de badkuip toe.
Ik lag erin, heerlijk te badderen totdat hij er spontaan bij kwam liggen. Ik vreesde toen een enorme uithaal zodra hij zou doorkrijgen dat hij in het water lag, maar het maakte hem niets uit, hij wilde knuffelen.
Vincent had epilepsie. Daarvoor kreeg hij medicijnen. Twee weken lang merkte ik niets aan hem.
Tot die vreselijke zondagochtend. Hij zag er angstig uit. Totaal niet de vrolijke jongen die ik kende.
Hij zat naast me buiten op de bank toen hij zich steeds vreemder ging gedragen. Ik wist dat dit een aanval moest zijn. Een epileptische aanval.
Ik belde direct de dierenarts en gaf hem extra medicatie, maar die kon deze aanval niet meer voorkomen. Drie vreselijke minuten volgde. Wat is het moeilijk om te zien.
Na een half uurtje was hij weer zijn goede oude zelf en ging heerlijk in het zonnetje liggen. Een pak van mijn hart. Ik ging met een redelijk gerust hart weg om hem anderhalf uur later dood in de tuin te vinden.
Ik ging door de grond, heb het uitgeschreeuwd. Maar Vincent was helaas niet te redden. Een prachtige ziel is weggegaan.
Het lichaampje van Vincent ligt voor in de tuin. Zodat hij altijd bij ons is.

Belinda

Belinda kwam in mei 2018 in het Katshuisch.

Ze was gevonden in een speeltuintje. Moederziel alleen, waarschijnlijk hartstikke blind en waarschijnlijk hartstikke oud.
In deze toestand zou ze het nooit lang op straat overleefd hebben.
Na een bezoekje aan de dierenarts ontdekten we dat ze een te hoge bloeddruk had. Daar kreeg ze tabletjes voor en we werden doorverwezen naar een oogspecialist in Wageningen.
Die bevestigde wat we al dachten; ze ziet niets. En ze zou weleens vreselijk last van hoofdpijn kunnen hebben vanwege die bloeddruk en omdat een oogje opgezwollen was.
Dat zou kunnen verklaren waarom Belinda’s gedrag niet goed was. Boos en angstig. Met oogdruppels en hoop verlieten we de specialist.
Hopelijk zouden die oogdruppels en de pillen tegen de hoge bloeddruk wat doen. Maar na nog een paar weken van ploeteren en proberen kreeg ik Belinda niet in een beter vaarwater.
Ze was niet gelukkig. Na zes weken besloot ik om Belinda de rust te geven die ze nodig had. Op 25 juni 2018 is ze bij de dierenarts ingeslapen.

Mevrouw van Mechelen

Mevrouw van Mechelen. Sandra van Mechelen.

Ze mocht maar een kleine twee maanden in het Katshuisch vertoeven.
Ze kwam uit België. Uit een opvang. Ze hadden overal in België gezocht naar een plaatsje waar ze kon blijven, maar niemand wilde haar opnemen. Ook een zoektocht door Frankrijk leverde niets op.
Mevrouw van Mechelen was aangereden en gevonden in Mechelen door de Belgische dierenbescherming. Daardoor liep ze moeilijk en was ze incontinent. Mevrouw van Mechelen zocht een plekje om haar laatste dagen te slijten.
Hoe lang dat dan ook nog zou zijn, want ze werd op een jaar of twaalf geschat. Uiteindelijk kwam zei ze bij ons.
Mevrouw van Mechelen was graag op zich zelf en een paar keer per dag knuffelen vond ze heerlijk. Mevrouw van Mechelen bleek een echte nachtburgemeester. Want dan ging ze op onderzoek uit. Of als de zon scheen. Dan was ze er ook als de kippen bij. In België noemde ze haar dan ook een zonneklopper.

Na een paar weken begon ze moeilijker te lopen. En haar urine was erg donker.
Het is moeilijk om gedrag in te schatten van een oudere kat die je niet kent. Maar dit waren duidelijke medische aanwijzingen dat het niet goed met haar ging. .
Na een bezoek aan de dierenarts besloten om haar prednison te geven. Dat bleek een gouden vondst. En haar gebit kreeg een flinke reinigingsbeurt.
Twee weken later zouden we nog 12 tanden laten trekken. Maar zover kwam het helaas niet. Mevrouw van Mechelen bleek een tumor bij haar blaas te hebben.
Daardoor ging ze steeds meer bloed plassen en zonder de prednison kon ze ook bijna niet lopen.
De arme schat, wereldkampioen zielig kijken. En daar had ze alle reden toe.

Op 2 juli 2020 hebben we haar in laten slapen. Haar koppie tegen dat van mij.
Er was haar zoveel meer gegund. We hebben haar hopelijk veel gegeven.

Wilma

Wilma was zo dapper.

Het meisje had een compleet kromme rug, scoliose. En daardoor zakte ze door haar achterpootjes en stuurde haar lichaampje haar constant de verkeerde kant op.
Maar je hoorde Wilma niet klagen hoor. Hoogstens om een extra aaitje. Wilma was zo dapper.

Arianne herinnert zich nog goed toen ze Wilma ophaalde. Ze kon niet wachten om de kleine tante te mogen verzorgen.

Taak 1. Uitzoeken wat we voor haar konden doen.
Dus gingen we naar de universiteitskliniek in Utrecht. Scoliose. Dat wisten we al. Pijn? Ja, waarschijnlijk wel. Wat konden we doen?
Niets, behalve het haar zo comfortabel mogelijk maken met pijnstilling en fysiotherapie. En in de gaten houden hoe het zich ontwikkeld.
Niet lang daarna moesten we röntgenfoto's van haar maken. De vorige keer gebeurde dat met z’n tweeën, een dierenarts en een assistent.
Nu nam de dierenarts, waar Arianne toen nog naar toe ging, haar alleen mee het röntgenkamertje in. Ze hoorde Wilma het uitschreeuwen. D
at was de laatste keer dat Arianne daar geweest was. Daarna werd Wilma begeleid door Dierendokters Den Bosch.
En die hebben dat perfect gedaan.
Het laatste half jaar ging het steeds slechter met Wilma. Ze kreeg er nog meer pijnstilling bij.
Wilma bleef vallen, verloor daarbij urine en kon met heel veel moeite dan nog overeind komen. Dus het was tijd om haar los te laten. De dappere sterke Wilma te laten gaan.
Haar lichaam was op, haar geest zo sterk.
Op 17 augustus 2020 is ze heel rustig in geslapen. Een maand na haar vijfde verjaardag.

Wilma is voor altijd in het Katshuisch. We zullen haar ziel koesteren.

Pluisje

Pluisje is maar drie dagen in het Katshuisch geweest.
Helaas kwam hij te laat in het Katshuisch terecht om hem nog te kunnen helpen.
Hij was incontinent, verloor ook zijn ontlasting en liep met zijn achterpootjes op zijn elleboogjes in plaats van op zijn voetkussentjes. Daardoor had hij daar een erg grote wond.
Omdat de kleine Pluisje niet goed gesocialiseerd was kon hij niet aan zijn wond geholpen worden.
In overleg met de dierenarts is Pluisje vredig ingeslapen.

Bart

Bart kwam in het Katshuisch met trekken van onder meer scoliose en geen controle over zijn blaas.
Bart bleek een kleine held, zo’n ongelofelijk lieve allemansvriend, hij werd direct opgenomen in de groep. Vooral Pietje bleek zijn maatje. Bart kreeg een MRI om te kijken wat er precies aan de was. Zijn neuroloog haalde de cyste bij zijn ruggenmerg weg. Door de ruimte die daardoor ontstond zouden een hoop functies weer herstellen. Sterker nog; de neuroloog verwachtte volledige genezing. Helaas pakte het anders uit. Bart herstelde niet. En er kwam littekenweefsel in de plaats wat zijn lopen steeds deed verergeren. Maar Bart zette dapper door! Hij verloor steeds meer urine omdat hij steeds meer viel. Ook werd hij steeds onrustiger en veranderde zijn spel in steeds meer agressief-spel. Bart kon niet meer.

Het was een van de moeilijkste beslissingen die genomen moest worden in het Katshuisch. Een jonge kat met zo’n prachtig karakter veel te vroeg moeten terug geven aan het heelal. Het voelde zo oneerlijk.
Bart is ingeslapen op 1 november 2021 en begraven in de tuin van het Katshuisch. Daar brandt iedere avond een lichtje bij hem. Ook staat zijn pootafdruk op Arianne’s arm getatoeërd. Bart wordt nooit vergeten. Dat is simpelweg niet mogelijk.

Mijnheer Hannes

Mijnheer Hannes heeft niet lang in het Katshuisch gewoond. Met zijn binnenkomst was hij direct de oudste bewoner van het Katshuisch. 13 jaar. Of tenminste, hij werd 13 jaar geschat. Mijnheer Hannes woonde voordat hij in het Katshuisch kwam een tijdje in een speeltuin. Zijn baasjes zouden zijn overleden en de kinderen van de baasjes hadden geen interesse in Mijnheer Hannes. En dus woonde Mijnheer Hannes buiten. Maar Mijnheer Hannes was helemaal geen kat om buiten te wonen omdat hij zwaar gehandicapt was. Zijn bekken was compleet uit vorm zodat hij de hele tijd in een soort van sluipmodus liep.
Een oudere kat inpassen in zo’n grote groep als die in het Katshuisch is moeilijk. Daarom hebben we na een paar maanden besloten Hannes te herplaatsen. Van de ruim vierhonderd keer dat onze Hannes gedeeld werd op sociale media kwam slechts een reactie. Maar een gouden reactie. Hannes heeft de laatste maanden van zijn leven doorgebracht bij Kimberly. Waar hij de enige kat was en dus geen stress kreeg van andere katten. Daar kon hij zijn wie hij was. Een oude baas met een verleden. Het Katshuisch is wel financieël voor Hannes blijven zorgen. Na een half jaar bij zijn Kimberly kreeg hij allerlei klachten waardoor we besloten hebben om Hannes in te laten slapen. Het was genoeg geweest, genoeg stress voor deze prachtige jongen. Hij is rustig ingeslapen op 20 december 2021 om 14.45uur. Dag mijnheer Hannes. We hebben ons best voor je gedaan en we hopen dat je nu rust hebt

. Wim

Wim was een prachtige bijna zwarte grote kleine jongen. In het Katshuisch werd hij ook wel King of the BBQ-genoemd. Wim vond het heerlijk om bovenop de betonnen BBQ te klimmen. Wim had dwerggroei, door een traagwerkende schildkier en kreeg daar twee keer per dag medicijnen voor. Wim was een een fantastische kat. Zacht van karakter en goede vriendjes met iedereen in het Katshuisch, maar vooral Fiona. Want die kon bij hem potten breken. Samen waren ze meneer en mevrouw de Bok. Fiona heeft een erg aanwezig karakter en mept graag om zich heen. Wim vond dat niet erg en daardoor was hij haar beste maatje. Toen Wim net drie was geworden op 18 april 2022 bleek dat hij de dodelijke ziekte FIP onder de leden had. Ondanks nieuwe experimentele medicijnen was onze Wim niet te redden. Wim ligt begraven in de Katshuisch tuin, naast onze Bart.

Anky

We kregen een berichtje van wanhopige eigenaren die niet meer wisten wat ze met (M)anky moesten doen. De arme schat woonde alleen op een kamer, kreeg wel af en toe visite, maar was vaak alleen. Lopen wilde ze niet. Ze had nog maar drie pootjes, een van haar voorpootjes was geamputeerd nadat het mank werd. Waarom het mank werd is niet onderzocht. En daarmee is ook niet gekeken naar de vraag of Anky wel op 3 poten zou kunnen leven. De dierenarts ter plekke had gezegd dat ‘Anky zo nu eenmaal was”. En dus bleef Anky zoals ze was. Steeds verder achteruit tot ze echt nog maar op een zij wilde liggen. Anky kwam naar het Katshuisch en op de rontgenfoto’s die we snel maakten was te zien dat al haar botjes niet mooi eruitzagen. Ook haar spieren waren er slecht aan toe. Begonnen met prednison en fysiotherapie. Allebei vond ze heerlijk. Toen we probeerden te minderen met de prednison ging ze direct achteruit. Dus doorgegaan op een hoog niveau. De fysio vond ze echt geweldig. Daar kon ze zo van genieten. Helaas boekte Anky eigenlijk geen vooruitgang en hebben we besloten haar te laten gaan. We waren te laat. Anky ligt begraven in de Katshuisch-tuin bij de anderen. Anky wordt herinnerd als een prachtig meisje, met de mooiste ogen en met de meest vervelende geschiedenis. Wij huilen om Anky, maar zijn ook dankbaar dat er een einde aan haar lijdensweg is gekomen.

Marieke

Toen Marieke in het Katshuisch kwam was ze een jong meisje met een zwaar verleden.
Marieke kwam op 31 december 2018 naar het Katshuisch. Ze was toen ongeveer een jaar. Superbang van mensen. Arianne mocht alles doen, stofzuigen of poetsen. Maar aanraken was verboden. Het verhaal van Marieke is vreemd. Ze kwam aangelopen bij een boerderij waar werd gedacht dat het hun eigen katje was. Het beestje liep mank en werd naar de dierenarts gebracht. Daar zagen ze op röntgenfoto's dat ze een breuk had in haar voorpootje. Maar....dat bleek al een oude breuk. Ook zagen ze dat haar achterkant flink beschadigd was. Dat was wel recent trauma.
De 'eigenaren' belden niet lang daarna op dat hun kat zojuist kerngezond hun erf kwam opgelopen. Vreemd. De dierenarts hielp Marieke, ondanks dat ze nu een zwerfkat was.
Marieke's staartje en voorpootje werden geamputeerd. En ze bleek incontinent. De stichting Superkatten ontfermde zich over Marieke.
Waar moesten ze met deze kleine jongedame naar toe? Marieke op een boerderij plaatsen zou haar doodvonnis betekenen. Doordat ze haar staartje en een voorpootje moet missen valt ze weleens ergens vanaf en kan dus niet vluchten of zichzelf beschermen als dat nodig mocht zijn. Dus kwam ze in het Katshuisch. In principe plaatst het Katshuisch geen incontinente katten, omdat de opvang ook het woonhuis is van Arianne, maar 'gelukkig', Marieke verliest alleen urine als ze slaapt. Na een paar jaar in het Katshuisch werd Marieke ziek. Ze kreeg een zeldzame autoimmuunziekte die haar hele lichaampje aantastte. Na een paar dagen in het dierenziekenhuis in Tilburg werd besloten om Marieke in te laten slapen. Marieke is begraven in de Katshuisch-tuin.

Amber

Er klopt niets aan Amber. Behalve haar goede humeur.
Wat een hoop vreugde heeft dit kleine meisje in het Katshuisch gebracht. Ze werd geboren in het noorden van het land. Het was geen gelukkig nestje. Een kitten werd doodgeboren, een ander doodgebeten. Al snel bleek dat de pootjes van Amber niet goed stonden en ze kwam niet voldoende aan. Nadat ze onder was gebracht bij een flessenmoeder kwam ze in het Katshuisch. Na röntgenfoto’s werd duidelijk dat alle vier haar pootjes niet goed waren. Een echt zo krom als een hoepeltje, de ander met botjes naast elkaar geschoven en haar achterpootjes stonden vrij goed, maar niet zoals het hoort. En dan nog maar niet te spreken over haar staartje. Dat zat compleet in elkaar gestrengeld. Van links naar onder, weer naar rechts, echt alle kanten op in een ‘frotje’.
Later bleken haar orthopedische problemen niet eens haar grootste probleem. Zo had Amber een heel klein neusgaatje en daar miste ze ook een sinusholte, een holte die virussen en dergelijke tegen houdt. Dezelfde reden waarom ze zoveel verkouden was. Uiteindelijk heeft Amber een CT-scan van haar hele lichaampje in het dierenziekenhuis in Nieuwegein gehad om echt alles in kaart te brengen. Zo bleek ze ook een te grote slokdarm te hebben waardoor ze veel eten over gaf, maar met medicijnen ging dat prima. In eerste instantie vonden de artsen het niet verantwoord om haar in leven te laten, maar gelukkig heeft de scan en onze ervaringen de artsen op een andere gedachte gebracht. Amber was namelijk een heel vrolijk meisje. Een vrolijk meisje dat zoveel zin had in het leven. En dat wilden wij haar zeker niet afnemen. Tot ze in de week van 13 januari 2023 wat van haar glans leek te verliezen. Ik kon er de vinger niet op leggen, maar ze was anders. Ik had een afspraak voor haar gemaakt bij de dierenarts, maar die afspraak heeft ze niet meer gehaald.
Ze was in één klap ernstig ziek, hoge koorts en erg benauwd. Amber had de dodelijke ziekte FIP. We moesten haar laten gaan.
Het vrolijkste meisje is er niet meer. En dat doet iedere dag pijn.