Otto

Otto kwam bij ons voor zijn lieve 'ouders' uit het noorden van het land. Zwaar spastisch. Zijn lichaampje stond constant 'aan'. In overdrive. Een MRI wees uit dat het gedeelte tussen zijn twee hersenhelften niet was ontwikkeld. De neuroloog van het dierenziekenhuis in Waalwijk bood ons een experimentele behandeling aan: medicijnen die normaal gebruikt worden voor mensen met Parkinson. We hadden geen keus. Zijn achteruitgang was geen leven en overleven zou onvermijdelijk zijn. Na twee weken waren de eerste hoogtepuntjes daar: het constante van zijn oogjes was gestopt en zijn voorpoten stonden niet meer krampachtig krom. En... hij begon zich te wassen. Na vier weken de medicatie verdubbeld en na een paar dagen stond hij voor de eerste keer op drie en een halve poot. Wat een prachtig gezicht! Zo machtig mooi. Hoe Otto zich nog verder gaat ontwikkelen is voor iedereen een groot vraagteken. Maar hij gaat als een speer de goede kant op. Kleine mooie held.